En büyük gücümüz, ilerideki daha parlak günleri hayal edebilmemiz değil, mutluluğumuzu azaltan, tüm başıboş karanlık, düşünce ve duyguları -her an için- kolaylıkla kovabilme gücüyle donanmış olmamızdır.. Guy Finley Vazgeçebilmek kitabından...

İnsanın hayali ile ona kavuşması arasında, ancak ve ancak tutkuyla aşılabilecek bir mesafe vardır. Halil Cibran

“Seçilmemiş Yol” – Robert Frost Sarı bir ormanda iki yol ayrıldı, Ve üzgündüm, ikisini de gidemezdim bir adımda. Uzun uzun durdum, tek bir yolcu olarak, O yollardan birine baktım, bakabildiğim kadar, Çalıların arkasında nereye büküldüğünü görmek için. Sonra diğerini seçtim, tıpkı ötekisi kadar güzel, Belki biraz daha iyi diye düşündüm, Çünkü üzerinde otlar vardı ve az kullanılmıştı; Ama gerçekte oradan geçenler, Her iki yolu da neredeyse eşit derecede aşındırmıştı. O sabah her ikisi de eşit şekilde yatıyordu, Hiçbir adımın yaprakları karartmadığı yaprakların üstünde. İlkini başka bir gün için sakladım! Ama yolun yol açtığını bilerek, Geri dönüp geri gelebileceğimden şüphe ettim. Bunu bir iç çekişle anlatacağım bir gün, Gelecek nesillerde bir yerlerde: Ormanda iki yol ayrıldı, ve ben daha az gidilen yolu seçtim, Ve bu, tüm farkı yarattı.

Niyet ediyorum, bedenimin tüm faaaliyetlerinde müdahil olmadığım halde gerçekleşen tüm mucizevi işlem ve faaliyetlerin, dış dünyamda da benim müdahalemin ve gayretimin çok üzerinde mucizevi kolaylık ve oluşlarla hayatımın beklediğimin fevkinde ve hızla mucizelere açık olmasına ve buna izin vermeye ve sürekli mucizelerle barışık faaliyette olmaya ve bunu en içten kabul ile sürdürmeye. İçimdeki tüm mucizevi faaliyetlerin dışımda da benim iznim ve kabulümle tüm bilinç ve bilinçaltı enerji alanlarımda mucize frekansının açılmasına ve hayatımın ben ve mucizeler eşliğinde akmasına ve büyüyerek devam etmesine ve tüm dünyaya katkı olmasına.. Öyle de oldu...